Zastanawialiście się kiedyś nad tym, ile wiedzą o Was Wasi sąsiedzi? Myśleliście za ile sprzedawaliby bilety do kina na film o Waszym życiu? Ile widzą zza zasłon i rolet? Co serwują im uszom ściany? Ja właśnie zorientowałam się, że tak na prawdę mało o nich wiem. Kilka miesięcy temu wprowadziła się na końcu mojej ulicy pewna rodzina. Dom wyglądał tak, jakby projektował go pijany architekt. Wygląda tak, jakby ktoś zaczął go budować i nie skończył. Brzydkie, potargane ubrania, ogród zaniedbany, mało okien, a jak już są to mleczne, zmęczone byciem, zasłonięte wielkimi, ciemnymi zasłonami. To tak jakby ktoś chciał zatrzymać przez nie promienie słoneczne. Kilkoro dzieci (trzy, może cztery maluchy, a w dodatku kobieta jeszcze w ciąży), zamiast płotu- siatka. Nie widziałam w tym ani grama ciepła. Widywałam ich bardzo rzadko. Z pozoru rodzina ta wyglądała na niedbałą i nieułożoną. Zawsze się jej bałam. Może to pijacy? Złodzieje? Bezrobotni? Byłam przekonana, że na pewno nie serwują tam dobrej herbaty. Wczoraj moja perspektywa zupełnie się odmieniła. Mężczyzna z tego właśnie z pozoru pustego i bez życia domu szedł ze swoimi dziećmi. Wszyscy śmiali się, rozmawiali, bawili się ze sobą. Czuć było wśród nich miłość. Jeden chłopczyk poślizgnął się i upadł. Zaczął płakać. Tata uśmiechnął się, zaczął zabawiać synka czymś innym, powiedział mu jak bardzo go kocha i wziął na ręce. Poszli dalej. Przy domku czekała na nich mama- w progu starych, zniszczonych drzwi z zardzewiałymi zamkami. Uśmiechała się, pomachała im. Zobaczyłam przemiłe oczy. Aby do niej się dostać trzeba było przejść przez łysiejący trawnik. Przywitał ją buziak z ogromem miłości i wielki przytulas wdzięczności. Teraz już wiem, że serwują tam na pewno dobrą herbatę.
